Een jongetje van negen jaar zit stil in de klas. Zo ziet het er van de buitenkant toch uit, want vanbinnen raast zijn hoofd. Niet omdat hij niet slim is of omdat hij niet wíl meedoen, maar omdat zijn brein een ander ritme danst. Omdat de wereld waarin hij opgroeit te snel, te traag, te luid of te chaotisch is. Incidenten stapelen zich op, oplossingen blijven oppervlakkig. En dus krijgt hij hulpmiddelen: een koptelefoon, een eigen hoekje, een houten scherm. Maar zo’n pleisters helpen niet, daar is de wonde te diep voor.
Het is een verhaal dat we steeds vaker horen. Jongeren die uitvallen, vastlopen, zich onbegrepen voelen in combinatie met volwassenen die, met de beste bedoelingen, zoeken naar ‘oplossingen’ zonder echt te luisteren. De vraag is: wat willen die jongeren ons vertellen? Wat
proberen ze te zeggen, maar waar vinden ze de woorden niet voor?
De jeugd als spiegel
De alarmbellen van vandaag klinken luid, maar niet alleen bij jongeren. Ook bij volwassenen neemt het aantal burn-outs, bore-outs en depressies toe. De gelijkenissen zijn opvallend. Net als het jongetje in de klas, worstelen ook medewerkers met een omgeving die niet altijd matcht met hun natuurlijke ritme, hun talenten of hun mentale noden. Ze voelen zich overvraagd, ondergewaardeerd of onzichtbaar.
Kinderen en jongeren zijn volwassenen in wording. Wat zij vandaag nodig hebben, is vaak exact wat volwassenen gisteren zijn misgelopen. Als we nu niet leren luisteren naar de jongeren, blijven we als samenleving in cirkels draaien. De koptelefoon in de klas wordt de noise cancelling headphone op kantoor. De afzondering in de klas wordt het stille bureau thuis, ver weg van het team. De ‘lastige leerling’ wordt de ‘moeilijke collega’.
Van pleisters naar patronen
De roep van de jeugd is geen tijdelijk probleem – het is een signaal. Jongeren vragen niet alleen om aangepaste leerstof of een extra time-out, maar ook om ruimte. Om gezien te worden in wie ze zijn. Ze willen leiders die niet corrigeren, maar begeleiden; die niet dwingen, maar afstemmen; die erkennen dat niet elk brein in hetzelfde tempo denkt, voelt of leert.
Als we die stem leren horen, verandert niet alleen het onderwijs of de jeugdwerking. Dan verandert ook onze kijk op werk, leiderschap en mens-zijn. Dan durven we organisaties bouwen waar anders zijn niet alleen wordt getolereerd, maar wordt gekoesterd. Waar breindiversiteit geen obstakel is, maar een kracht.
Leiderschap van morgen begint vandaag
Wat als dat jongetje van negen, dat vandaag worstelt met de wereld om zich heen, morgen aan het roer staat van een bedrijf, een school, een stad? Wat als we hem vandaag niet wegduwen in een hoekje, maar uitnodigen aan tafel? Leiderschap vraagt geen perfectie. Het vraagt verbinding. En die begint bij zien. Bij durven luisteren naar wat jongeren écht nodig hebben.
Niet alleen voor hun toekomst, maar ook voor de onze. Wat als we vandaag écht beginnen luisteren? Niet alleen met ons hoofd, maar ook met ons hart. Wat als we jongeren niet langer proberen te kneden, maar ook de maatschappij erkennen als wegwijzers naar een andere toekomst? Een toekomst waarin werk, welzijn en waardering hand in hand gaan.
Bij Workbeats brengen we die toekomst tot leven. Een dag vol inzichten, inspiratie en ontmoetingen rond welzijn op het werk. Voor iedereen die gelooft dat het anders kan, én anders moet.
>> Ontdek het programma en reserveer je plek – want het brein van vandaag, bepaalt het leiderschap van morgen.
Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief
Jouw verhaal lanceren bij #ZigZagHR?
Bespreek met ons de opties om jouw branded content op onze site te zetten.
