Christophe Vanden Eede is Global Head of Talent Management bij bpost Group International. Hij zoekt elke maand inspiratie in het gewone leven voor een buitengewoon HR-beleid.
Ik heb altijd al veel gesport. Nu ik de 50 begin te naderen hapert er hier en daar al eens iets. Een knie die wat stram voelt na de fietstraining, een enkel die wat dik staat na het loopje of zelfs gewoon de rug die gedeblokkeerd moet worden na een nacht in een verkeerde positie. Ik merk dan ook dat ik zeker niet de enige ben van mijn vrienden die regelmatig een half uurtje op de pijnbank van de kine vertoeft om bepaalde spiergroepen of gewrichten aan te laten pakken.
Steevast geeft hij me dan ook oefeningen mee die ik thuis zelf moet doen. Niets waar je zware gewichten of dure apparatuur voor nodig hebt, maar simpele stretchoefeningen voor de spieren en de pezen, een beperkt aantal herhalingen van basisoefeningen om core stabiliteit te verzekeren en dergelijke meer.
Vol goede moed zet ik me daar dan weer aan de dag na de kine sessie. En ja hoor, na een week of twee gaat het alweer beter en kunnen we er weer invliegen. Hoewel ik diep van binnen weet dat het beter zou zijn om die enkele oefeningen te blijven volhouden omdat ik dan niet opnieuw zou hervallen, merk ik toch dat ik ze langzaamaan minder consequent uitvoer en op een bepaald moment zelfs helemaal mee stop. Waarna het oorspronkelijke probleem of een nieuw pijntje de kop op steekt en ik weer richting de kine kan strompelen.
Het heeft waarschijnlijk iets te maken met het feit dat we als mens maar moeilijk in iets willen investeren zolang we daar niet het onmiddellijke profijt van zien. Ik heb ergens pijn, dus doe ik oefeningen om van die pijn af te geraken. Eens de pijn weg is echter, is de stimulans ook verdwenen en hervallen we al snel opnieuw in de oude patronen ook al weten we wel beter…
Ik merk de laatste tijd iets gelijkaardig wanneer het aankomt op diversiteit en inclusie in bedrijven. Daar waar heel wat bedrijven hier heel bewust op ingezet hebben in de voorbije jaren, omdat de druk op de jobmarkt hen dwong om ook aantrekkelijk te worden voor exotischere talenten, omdat de financiële markten er aandacht aan besteedden of nog omdat hun eigen medewerkers ernaar vroegen, zijn er heel wat die hun inspanningen stilletjes aan terugschroeven. Het onderliggende probleem is er nog wel, maar ze lijken het minder te voelen en zijn dus ook minder geneigd om er nog evenveel op in te zetten.
Daar waar bedrijven vroeger over elkaar heen struikelden om te tonen dat zij meer deden dan anderen, beperken ze zich nu tot hetgeen door de meeste anderen wordt gedaan. DEI managers worden er soms moedeloos van. Nu wil ik zeker niet alle bedrijven over dezelfde kam scheren! Net zoals er zeker mensen zijn die consequent elke ochtend hun oefeningen afwerken, zullen er ook bedrijven zijn die wel overtuigd blijven dat ze moeten blijven inzetten op inclusie. Maar gemakkelijk is het zeker niet om hier op te blijven inzetten als je niet meteen resultaat ziet en merkt dat de anderen het een beetje laten hangen.
Op lange termijn blijft het echter wel de moeite waard. De vergrijzing is een feit, de druk op de jobmarkt zal nog aanhouden en medewerkers gaan blijven vragen om gehoord, betrokken en gerespecteerd te worden. Door er niet op te blijven inzetten kom je ongetwijfeld op een moment waar je opnieuw meer tijd en energie zal moeten steken in een drastischere interventie. Diversiteits consultants zullen het, net als de kinesisten en de orthopedisten graag zien komen.
