Een verrijkende combinatie; een opeenstapeling van mijlpalen; vele momenten van trots; en een jarenlange dankbaarheid. Nee hoor, ik wil niet op de tafel kloppen en uitroepen dat het onderscheid tussen man en vrouw in de advocatuur standhoudt. Ik wil gewoon een keertje de tijd maken om mijn verhaal te doen. In mijn geval betekent dit heel even alles aan de kant schuiven en stilstaan bij het geluk dat mij de afgelopen 15 jaar te beurt is gevallen. Ben ik benadeeld als moeder in een harde stiel? Opnieuw is het antwoord ‘nee hoor’. Wel integendeel, ik ben gezegend.
Hoe ik mezelf voorstel hangt doorgaans af van de omgeving waarin ik nieuwe mensen ontmoet.
Ik ben Mieke Deconinck, advocaat bij het kantoor Claeys & Engels, waar ik mij professioneel kan uitleven in mijn passie voor het sociaal recht. Ik hou ervan uit te vissen wat juist of fout loopt op de werkvloer in een verscheidenheid aan ondernemingen. Ik hou van taal, van welluidende teksten en punctuele adviezen, van het juridisch jargon in wetgeving en contracten. Ik hou van de contacten met cliënten. Ik hou ervan het woord te nemen en te laten zien dat ik iets te vertellen heb. Ik hou van het samenwerken met fijne collega’s. Oh ja, ik hou ook van mijn man en mijn kinderen.
Dat laatste komt in een professionele omgeving doorgaans pas later aan bod. Ik stel me vaak de vraag waarom, want uiteraard ben ik boven alles een moeder. Ik neem aan dat het toch voortkomt uit een zekere schroom. Want in feite wil je niet de indruk wekken dat je professioneel minder stevig in je schoenen zou staan omdat de kwetsbaarheid van het moederschap je eigen is.
Leer ik nieuwe mensen kennen in mijn privé omgeving, dan start ik steeds met trots te vertellen dat ik al sinds mijn vijftiende de liefde van mijn leven heb gevonden. Ik voeg daar met evenveel trots aan toe dat ik moeder ben van 2 fantastische dochters die inmiddels de leeftijd van 10 en 9 hebben. En uiteindelijk voeg ik er misschien aan toe dat ik het merendeel van mijn tijd doorbreng als advocaat, gespecialiseerd in het sociaal recht (nee, dat zijn geen echtscheidingen, da’s alles wat de werkgever-werknemer-relatie betreft). Ook dan doe ik dat vaak met een lichte schroom. Aha, zo’n ambitieuze moeder die zonder twijfel maar weinig tijd heeft voor haar kinderen?
Het mezelf voorstellen heeft inderdaad altijd aangevoeld als balanceren. En laat dit nu net het sleutelwoord zijn van de afgelopen 15 jaar: balans!
Senior associate bij Claeys & Engels
Ik startte mijn professionele carrière bij het advocatenkantoor Claeys & Engels in 2008, een nichekantoor gespecialiseerd in het sociaal recht. Hard werken, werd me gezegd, maar dat schrok me helemaal niet af. Ik ben de jongste van 4 dochters uit een gezin waar ondernemerschap en nèstigie (de West-Vlaamse naarstigheid) centraal stonden. Ik leerde dus al van jongs af aan dat iets bereiken ook hard werken veronderstelde. Dus met de grootste motivatie vatte ik mijn carrière bij Claeys & Engels aan. En wat een leerschool is dat gebleken. Niet alleen kon ik mijn juridische kennis bijschaven tot de quasi perfectie; ik leerde ook de volwassen wereld kennen.
Ik volgde het geijkte pad. Ik begon als stagiair: niets wetend en niets kunnend. De eerste jaren als stagiair aan de balie werden gekenmerkt door een intensieve vorming. Tot op vandaag ben ik verbaasd over hoezeer het kantoor in mijn persoon heeft geïnvesteerd. Nu ik ondertussen zelf mijn bijdrage lever bij het vormen van de jongste pupillen op kantoor, stel ik vast wat een enorme energie dit vergt. En die energie werd dus zo’n 15 jaar geleden in mij geïnvesteerd. Toen besefte ik dat niet echt… en misschien maar beter ook: mogelijks zou de druk om te slagen in mijn opzet om – een goeie – advocaat te worden nog des te groter geweest zijn. Na het doorlopen van mijn stage bleef ik als associate aan boord bij Claeys & Engels. Ik groeide door tot senior associate, het statuut dat ik op vandaag nog steeds bekleed binnen het kantoor.
Soms denk ik dat ik per toeval ben gekomen tot het punt waar ik vandaag sta. 15 jaar geleden stelde ik me in elk geval geen existentiële levensvragen. Kansen kwamen op mijn pad en die greep ik. Ik mocht doen waar ik goed in was én ik deed het oh zo graag, dus dat bleef ik dan maar verder doen. Vragen over een houdbare balans tussen werk en privé waren ver van mijn bed, maar kwamen uiteindelijk toch naar de oppervlakte na vele jaren advocaat zijn; niet toevallig nadat mijn leven werd opgefleurd door 2 prachtige meiden.
Een leven voor en na het moeder worden
Het was knallen vóór er kinderen waren. Nu denk ik nog vaak terug aan die tijd. Wat een vrije tijd moet ik gehad hebben? Wat deed ik toch tijdens die momenten? Een ander leven, lijkt dat nu. De eerlijkheid gebiedt me te erkennen dat ik vooral aan het werk was. Ja, ik maakte lange dagen maar dat was prima! Naast het werk hoefde ik immers, naast die van liefhebbende partner, geen veeleisende andere rollen te vervullen.
Alles veranderde in juni 2013. Plots kreeg ik de mooiste rol van moeder in de schoot geworpen. Wat een geluk! Ik twijfelde er geen seconde aan dat ik alles zou kunnen combineren. Ik zou uiteraard de beste moeder én de beste advocaat kunnen worden en ik was erop gebrand om dat te kunnen bewijzen.
Ook het kantoor bemoederde het moederschap. Zo werden er mij 3 maanden moederschapsrust gegund, opdat ik mij toch die zo noodzakelijke tijd in de babybubbel kon wentelen. De mogelijkheid om ons target te verminderen (of ook wel ‘deeltijds’ te werken), maakte het alvast theoretisch mogelijk om wat meer tijd aan andere zaken te spenderen. Doorheen de jaren werd ook het hybride werken als een vanzelfsprekendheid beschouwd. Nooit heb ik me moeten verantwoorden voor mijn keuze om kinderen op de wereld te zetten. Wel integendeel, vaak werd ik als een voorbeeld op een voetstuk geplaatst: Zie je wel dat je de advocatuur in een topkantoor en het moederschap kan combineren.
En inderdaad, ik slaag er in om beide te combineren, al heb ik mijn initiële wens wel ietwat moeten bijsturen. Ik hoef niet de beste moeder en beste advocaat te zijn. Een prima moeder en advocaat is meer dan goed.
Prima is ook meer dan goed
Het heeft best lang geduurd vooraleer ik dit aanvaardde. Ik moest en zou alles perfect doen. Ik zou mijn kinderen opvoeden tot beleefde en enthousiaste meisjes. Ik zou de liefste partner zijn en mijn huishouden volledig onder controle hebben. Ik zou mijn professionele carrière verder uitbouwen. Ik zou tegelijk mijn sociale contacten onderhouden en als het even kon, ook nog verder uitbreiden. Ik zou een voortrekker blijven als het om het organiseren van familieaangelegenheden, etentjes met vrienden of kantooractiviteiten ging. Ik zou blijven lezen, sporten en de actualiteit volgen.
Na enkele jaren het voormelde doel nastreven, werd duidelijk dat een week echt maar 7 dagen heeft en elke dag slechts 24 uren telt. Het tempo lag hoog en ik voelde dat ik de mezelf opgelegde verwachtingen niet steeds ten volle kon inlossen. Zo besefte ik dat kinderen opvoeden, tijd vroeg. Ze leren immers niet vanzelf goede manieren. Ik besefte ook dat ademen niet alleen iets is wat je automatisch doet. Af en toe is letterlijk op adem komen een noodzaak, om die adrenaline die door je lijf vlamt door een voortdurende scherpe focus, te doven. Ik besefte dat ik op het werk niet in alles kon uitblinken, wanneer ik daarnaast nog een gezin en huishouden te runnen had.
Dus op een zeker ogenblik had ik 2 opties. Ofwel zou ik 1 rol als hoofdrol opnemen en werd ik figurant in elk ander aspect van mijn leven (geen denken aan). Ofwel zou ik verder alle ballen in de lucht trachten te houden, maar één voor één net iets minder hoog (een kleine deuk in het ego weliswaar, maar haalbaar).
Thuis ging het proces loslaten van start. Ik hoorde iemand zeggen: Kinderen zullen zich later niet herinneren dat hun kamers wekelijks werden gestofzuigd en dat het beddengoed tweewekelijks werd verschoond. Ze zullen zich wel de warmte van een liefdevolle thuis herinneren. Wat een wijsheid. Het heeft me geholpen om nu af en toe de boel de boel te laten en te focussen op de enorme hoeveelheid liefde die ik te geven heb. Briefjes in de brooddoos met ik hou van je worden niet vergeten; de brooddoos zelf blijft echter wel al eens op het aanrecht staan…
Professioneel nam ik een weloverwogen positie in, die van harde werker maar ietwat op de achtergrond. Ik ben immers nog steeds veeleisend: ik wil mijn cliënten dienen op topniveau; ik wil mijn jongere collega’s verder helpen hun weg te vinden en ik wil dat de mensen met wie ik reeds vele jaren samenwerk, weten dat ze altijd op mij kunnen rekenen.
Waar ik dan wel op inboet?
Het moet gezegd dat de tijd die ik op werkvlak moet inboeten, niet zozeer zit in zaken die me een betere advocaat zouden maken, maar wel in die éxtra professionele investering.
Een avondje doorwerken om cliënten bij te staan in een lastig dossier, zal voor mij nooit de moeite te veel zijn. Wel integendeel: het zijn de momenten van de grootste voldoening als ik net dat tikkeltje extra uit de kast kan halen. Klant is koning, en zo hoort het ook!
Een zoveelste netwerkevent of congres, een buitenlandse stage, een masterclass of extra opleiding, moeten dan soms wel eens uit de agenda worden geschrapt. Let op, dit zijn steeds zeer bewuste keuzes die kaderen in het dagelijks streven naar een houdbare balans. Ik kies er dus met overtuiging voor om een avond hulp bieden aan de dochters bij de voorbereiding van een toets Frans, te plaatsen boven mijn eigen extra vorming. Ik kies er evenzeer voor om dat restje energie na enkele intensieve werkdagen, te investeren in een fijn schoolinitiatief, supporteren op het volleybalveld of een namiddagje knutselen. Misschien moet ik dan inderdaad de nieuwsberichten van die dag aan mij laten voorbij gaan of mijn aanwezigheid op LinkedIn heel even beperken tot wat dan strikt noodzakelijk is. En ja, dat betekent dat ik niet steeds over alles wat in de wereld speelt, kan meepraten of kan uitpakken met een indrukwekkende hoeveelheid prospects. Wanneer we met onze ploeg van collega’s (een allegaartje van jong, iets ouder, man, vrouw, moeder, vader) die kennis en realisaties bespreken, moet ik al eens forfait geven. En dat zijn de momenten waarop ik vooral niet aan mezelf mag beginnen twijfelen.
Want dat is inderdaad de grote valkuil. Misschien ben ik niet goed genoeg… Die wankele gedachte durft al eens de kop opsteken; doorgaans tijdens periodes waarin de balans wat zoek is en er al eens één van de vele balletjes de grond raakt. Gelukkig weet ik inmiddels dat precies dat plotse gevoel van verminderd zelfvertrouwen een alarmbel is en heb ik geleerd wat me dan te doen staat. Ter plaatse, rust. Ademen. In de spiegel kijken en weten: Jazeker, ik heb iets te betekenen!
Ambitie
Ben ik dan niet ambitieus? Jawel toch… Ik schitter nu eenmaal graag in àl mijn facetten. Ik kan geen goeie advocaat zijn, als ik niet tegelijk een geweldige partner en moeder kan zijn.
In feite ben ik hyper ambitieus! Laat ik me dat maar vanaf nu gaan verwerken in mijn elevator pitch.
+++
Gastblog door Mieke Deconinck, advocaat bij het kantoor Claeys & Engels
