Vanaf deze week draait er een nieuwe film over Sneeuwwitje in de zalen en daar is best controverse over. Kwatongen wijzen op de huidskleur van Rachel Zegler, die door haar Colombiaanse achtergrond niet wit genoeg zou zijn om Sneeuwwitje te spelen. Bovendien nam Zegler het voor Palestina op, tweette ze wel eens “f- Donald Trump” en zei ze dat diens kiezers nooit rust zouden vinden. In een interview noemde ze de oorspronkelijke Sneeuwwitje uit 1937 ook nog eens gedateerd en obsessief bezig met verliefd zijn op een stalkende prins, terwijl ze beter zou nadenken over hoe ze een leider kon worden. Voeg daarbij nog wat gedoe over de dwergen in de film en je voelt meteen aan waarom Disney geen zin meer had om nog veel te investeren in de promotie van de film. Hoe kijk jij daar als hr-professional naar?
Sommige media wijzen erop dat Disney beter had moeten weten bij de casting van Zegler. Het had immers moeten leren van de controverse rond de zwarte actrice Halle Bailey, die in 2023 de rol van de witte Ariel vertolkte in de herwerking van De Kleine Zeemeermin en Disney daarmee ook al in een cultuuroorlog had gestort. Maar dat is niet eerlijk. Want toen Bailey in 2019 werd aangekondigd, waren er weldegelijk studies die er op wezen dat Bailey gesteund werd door de respondenten, aangezien ze een fictief personage zou spelen. Toen de controverse in 2023 groter werd, waren de opnames van Sneeuwwitje al gestart. Als Disney’s HR-professionals dus destijds de opdracht kregen om de meest geloofwaardige actrice te casten voor de rol (los van afkomst of gelijkenis met het sprookjesfiguur), hoeft hen de keuze voor Zegler vandaag niet verweten te worden.
Meer terecht is de vraag of die HR-professionals Zegler goed voorbereid hebben voor de promotie van de film. Werknemers hebben een loyaliteitsplicht naar hun werkgever toe en horen hun werkgever niet te beschadigen in de publieke ruimte. Nu sociale media alomtegenwoordig zijn, hebben steeds meer bedrijven net daarom een sociale media handvest om hun werknemers te behoeden voor (on)bewuste beschadigingen. Die loyaliteitsplicht kan ook boven het recht op vrije meningsuiting gaan.
Zegler had van het HR-departement dus zeker moeten leren hoe gevoelig Trump, de Gaza-kwestie en disrespect voor de originele Sneeuwwitje-film konden zijn voor Disney. Temeer omdat dat laatste gelijk staat aan dansen op een slappe koord.
Want in de oorspronkelijke film uit 1937 zitten inderdaad dingen waarvan je je kan afvragen of ze nog passen in het huidige tijdsperspectief. Bijvoorbeeld of het oké is dat Sneeuwwitje bij de mannelijke dwergen mag blijven als ze belooft dat ze het huishouden zal doen. Niemand wil dat dat de les is die jouw dochter zou onthouden uit de film.
Disney verplichten om voor deze herwerking bij het origineel te blijven is dus misschien ook niet zo koosjer. Temeer omdat Disney in 1937 wél aanpassingen deed aan het verhaal zoals het door de gebroeders Grimm werd verteld. De gebroeders deden de gemene koningin bijvoorbeeld dansen in brandende schoenen tot ze stierf. Disney bespaarde onze kinderen dat tafereel. De gebroeders lieten Sneeuwwitje wakker worden doordat de giftige appel uit haar keel vloog toen de dragers van haar kist onhandig struikelden over een boomstronk. Disney deed dat door een liefdeskus. Maar Disney maakte zeker ook foute keuzes. Volgens de gebroeders was het huisje van de dwergen immers al kraaknet voor de komst van Sneeuwwitje en hadden ze haar dus helemaal niet nodig om netjes te zijn. Daarmee waren de gebroeders misschien wel meer hedendaags dan Disney: dat het fijn is om te weten dat iemand erkent dat je iets kan, maar er toch voor wil zorgen dat je het niet hoeft te doen. Als Disney bij haar versie uit 1937 zou moeten blijven zoals velen deze week bepleiten, zou het dus ook opnieuw vrijgezelle mannen moeten wegzetten als huishoudelijke zwijnen die door een vrouw geholpen moeten worden.
Laten we deze week daarom gebruiken om na te denken wat onze mening over Sneeuwwitje vertelt over ons mentaal spanningsveld tussen veranderingsbereidheid en eerbied voor tradities. Over hoe wij daarmee omgaan in onze employer branding en ons cultuurbeleid, welke verhalen we daarbij vertellen en of alles wel snor zit met ons sociale media handvest. En tot slot, hoe we dat alles meegeven aan onze recruiters die op basis daarvan de persoon-organisatie fit van de sollicitanten moeten bepalen. Misschien moeten we eerst sneeuwwitje kennen om onze witte raven te kunnen vinden en behouden.
Ralf Caers
===
In zijn wekelijkse rubriek ‘Chili con Caers’ geeft Ralf Caers smaak aan de HR-actualiteit en roept hij op tot kritische reflectie
