Ludo Verstraete is een bezielend spreker en schrijver over leiderschap, cultuur en HR. Voordien bouwde hij een veelzijdige HR carrière uit. Tot augustus 2022 was hij HR Director van DELA België. In november 2021 stond hij op de cover als #ZigZagHR Wijze. Momenteel schrijft hij een boek over het belang van waardering op de werkvloer, dat in het najaar van 2023 verschijnt. In de column kHRitisch bekijkt hij het #ZigZagHR thema van de maand vanuit een even puntig als prikkelend perspectief.
De ouderen onder ons – het is 30 jaar geleden – herinneren zich allicht de Vlaamse tv-serie Moeder, waarom leven wij? De reeks volgt een Antwerps arbeidersgezin in zijn poging te overleven in de periode 1920-1950. De jonge Netje is het vierde kind en papa’s lieveling. Haar moeder zegt over haar: “’t Is een kind en ‘t is er één te veel.”
Het doet me denken aan wat mijn moeder mij zei toen ik 10 was: “Je bent een ongeluk! Je was er beter nooit geweest!” Ik kon niks goeds doen en vroeg me ook af: waarom leef ik? Ik herinner me nog dat ik door de velden naar de IJzer wandelde… Starend aan de oever verscheen langzaam een glimlach rond mijn mond: ik was een zeer goede zwemmer, ik zou er nooit in slagen mezelf te verdrinken! Wellicht was dat het moment dat ik anders ben beginnen kijken naar de wereld. Ik wilde ertoe doen. Tussen haakjes: ik kan je geruststellen, het is helemaal goed gekomen met mij.
Ertoe doen. Erbij horen. In het Engels klinkt het wondermooi: belonging.
En het is o zo belangrijk. Ik voel me veilig en gesteund. Ik voel me aanvaard voor wie ik ben. Ik voel me welkom. Is dat niet iets wat wij allemaal willen? Daarom leven we zo graag. Want als er één zekerheid bestaat, dan is het dat wij allemaal ooit sterven. En laat dat nu net de reden zijn dat we er willen toe doen, dat we erbij willen horen. We willen vol zin zinvol bezig zijn, we willen bijdragen aan een hoger doel, we willen op een positieve manier herinnerd worden. Je zal het me niet kwalijk nemen dat ik refereer naar de missie van mijn laatste werkgever, DELA: Geïnspireerd door het leven, en vanuit verbinding met elkaar, dragen wij, rondom overlijden, bij tot de zin en de continuïteit van ieders bestaan. Herinnerd worden als iemand met een hoog belonging-gehalte…
Eigenlijk moet ik mijn moeder dankbaar zijn: zij is de reden dat ik nu een boek schrijf over het belang van waardering. Ik verricht hierbij heel wat onderzoek, ik lees veel, ik praat met mensen die vanuit hun expertise met dit thema bezig zijn. En ik leer.
Leren. Ontwikkelen. Groeien. Onderzoeken tonen aan dat dit de grootste drijfveer vormt van medewerkers.
Wie de kans krijgt én grijpt om voortdurend aan zichzelf te werken en zich verder te ontplooien, om te groeien als mens en als professional: zij zijn veel meer geëngageerd dan hun collega’s die deze kansen niet krijgen of grijpen. Zij willen zinvol bezig zijn, willen ertoe doen, willen erbij horen, willen gewaardeerd worden. Een fruitmand of een onpersoonlijk complimentje volstaan evenwel niet om dat gevoel van belonging te realiseren. Onderschat je medewerkers niet. Het zijn volwassen mensen die het doorgaans zeer goed menen en hun eigen verwachtingen hebben. Ken je ze?
Leer dus je mensen kennen. Zodat je hen persoonlijk kan laten voelen dat ze ertoe doen, dat ze erbij horen, dat ze mogen zijn wie ze zijn.
Zij zullen je dankbaar zijn en je organisatie zal alleen maar baat hebben bij hun groeiend engagement. Hoe je dat kan realiseren, daar zal ik het in mijn boek uitvoerig over hebben. Een beleidsmatige aanpak is noodzakelijk. Denk na over je cultuur. Hoe wil je dat je medewerkers met elkaar omgaan? Hoe wil je dat je leidinggevenden leiding geven? Zet in op sterk leiderschap, op ontwikkeling en groei, op welzijn en effectieve performance.
Ik doe ertoe, jij doet ertoe, we doen er allemaal toe! Altijd. Overal. Vergeet dat nooit.
