In een tijdperk waarin veranderingen elkaar snel opvolgen, kijkt iedereen maximaal vier jaar vooruit. In onze interviewreeks ‘De toekomstkoffer’ willen we CHRO’s daarom uitnodigen om op langere termijn te denken. Want de keuzes die zij vandaag (niet) maken, bepalen (grotendeels) mee de toekomst van werk en HR. We stellen hen voor een uniek scenario: ze krijgen de kans om een toekomstkoffer samen te stellen die pas over 20 jaar geopend zal worden. Deze koffer bevat 5 voorwerpen die hun visie en nalatenschap als HR-leiders weerspiegelen: het belangrijkste HR-thema dat de komende 20 jaar volgens hen aan belang zal winnen; een persoonlijke boodschap; een symbool van hun bedrijfscultuur; een persoonlijk item en een HR trend die volgens hen in 2045 nog steeds relevant zal zijn.
Het was Wouter Van Linden, CHRO Waterland Private Equity, die suggereerde om ook eens in de toekomstkoffer van Bart Pinxten (Etex Group) te kruipen. Als HR lead Global Manufacturing Organisation vertaalt hij de wereldwijde HR-strategie naar praktische projecten die medewerkers ondersteunen en helpen groeien. Hij zorgt er met andere woorden voor dat er in de meer dan 80 productievestigingen wereldwijd aandacht is voor mensen op de werkvloer.
Blijven produceren, blijven verbinden, blijven zorgen
Bart Pinxten noemt drie thema’s die vandaag al sterk leven en ook de komende twintig jaar bepalend zullen blijven: duurzaamheid en de toekomst van de productie in Europa, de impact van technologie op werk en vaardigheden, en mentale gezondheid en welzijn. Elk van deze thema’s stelt bedrijven – en zeker HR – voor fundamentele vragen over hoe we werk organiseren, mensen inzetten en toekomstgericht blijven.
De eerste uitdaging draait rond duurzaamheid en de rol van Europa als producerend continent. De maakindustrie staat voor enorme transities op vlak van energieverbruik, grondstoffen en CO₂-reductie. Kunnen we de Europese ambities, zoals een klimaatneutraal productieproces tegen 2050, echt waarmaken? En hoe financieren we de innovaties die daarvoor nodig zijn? Voor Bart is dit niet alleen een technologische en economische uitdaging, maar ook een menselijke. Zijn we in staat om in Europa competitief te blijven produceren, ondanks hoge loonkosten en een tekort aan technisch talent? En welke rol speelt HR in het aantrekken, ontwikkelen en behouden van die schaarse profielen? De druk op het huidige productiemodel is groot, en de combinatie met ambitieuze duurzaamheidsdoelen maakt het speelveld bijzonder complex.
Daarnaast is er de onstuitbare opmars van technologie, en in het bijzonder artificiële intelligentie. Bart kijkt hier niet alleen naar de technologische kant, maar vooral naar wat dit betekent voor mensen. Welke rol blijft er over voor medewerkers in een omgeving waar technologie steeds meer overneemt? Voor hem ligt het antwoord in soft skills, communicatie, authenticiteit en leiderschap. Jongeren groeien op in een digitale wereld, maar dat betekent niet automatisch dat ze klaar zijn om écht te connecteren met anderen. Net daar zal het verschil gemaakt worden. De bedrijven van de toekomst zijn degenen die investeren in menselijke ontwikkeling naast technologische vooruitgang.
Tot slot noemt Bart mentale gezondheid als een thema dat niet meer weg te denken is van de HR-agenda. Hoe kunnen organisaties een omgeving creëren waarin mensen duurzaam inzetbaar blijven, niet alleen fysiek maar ook mentaal? Bart is benieuwd hoe we hier als maatschappij en als bedrijven in de toekomst mee zullen omgaan, en welke verantwoordelijkheid HR op zich zal nemen in het ondersteunen van veerkracht en welzijn.
Tussen algoritmes en emoties
In een tijd waarin digitale tools steeds geavanceerder worden en efficiëntie centraal staat, benadrukt Bart een aspect van HR dat nooit mag verdwijnen: de menselijke verbinding. Technologie kan veel, maar het opbouwen van vertrouwen en geloofwaardigheid gebeurt nog altijd van mens tot mens. En precies daar ligt volgens hem de ware waarde van de HR-rol. Dat is ook zijn belangrijkste boodschap voor toekomstige HR-leiders.
“Het is in 1-op-1 interactie waarin HR echt het verschil maakt. Niet via een scherm of in een app, maar in een persoonlijk gesprek, op de werkvloer. Zeker in de maakindustrie zijn het de kleine momenten van oprechte betrokkenheid die blijven hangen. Als iemand door een moeilijke periode gaat in zijn privéleven en het werk – en jij als HR – een vorm van houvast biedt, dan toon je de ware kracht van werkgeverschap.” Daarom pleit Bart ervoor om zeker in tijden van digitalisering te blijven investeren in intermenselijk contact. Niet alles hoeft sneller of efficiënter. Soms heeft het simpelweg aanwezig zijn, luisteren en begrijpen de grootste impact.
Kilometers maken en connecties bouwen
Wat zeker niet mag ontbreken in de toekomstkoffer van Bart Pinxten? Zijn loopschoenen. Al meer dan twintig jaar neemt hij ze mee naar elke Etex-site waar hij komt — van België tot Zuid-Amerika of andere delen van de wereld. Omdat hij een fervent loper is én omdat ze voor hem symbool staan voor veel meer dan beweging alleen. Hij gelooft sterk in het principe van mens sana in corpore sano – een gezonde geest in een gezond lichaam. Zeker in een industriële context, met wisselende ploegen en fysieke arbeid, ziet hij hoe belangrijk het is dat mensen zich zowel mentaal als fysiek goed voelen. “Fit zijn maakt je weerbaarder, scherper, en beter gewapend tegen de uitdagingen van het werk.”
Maar lopen is voor hem ook een manier om te verbinden. Wereldwijd kennen collega’s hem ondertussen al op die manier. “Terwijl je samen kilometers maakt, ontstaan de meest oprechte en informele gesprekken. En dat past perfect bij een van de kernwaarden van Etex: connect and care.”
Wat begon met een persoonlijk engagement, groeide uit tot een beweging binnen het bedrijf. Eerst via het “Fit & Fun”-programma in België, en later met de wereldwijde “Etex Challenge” tijdens de Corona pandemie of thans een bredere community Feeling Good @ Etex. Medewerkers delen sportieve uitdagingen, motiveren elkaar en bouwen zo samen aan een cultuur van gezondheid en betrokkenheid.
Fysieke en psychologische veiligheid
Ook de veiligheidsschoenen gaan mee in de toekomstkoffer. Want veiligheid maakt deel uit van de Etex cultuur, het is de allerbelangrijkse prioriteit. Het idee dat iemand na een werkdag met een letsel naar huis zou gaan, is voor Bart volstrekt onaanvaardbaar. De ambitie is duidelijk: nul arbeidsongevallen, hoe moeilijk soms ook te realiseren in een fabriekscontext. Die focus is de voorbije jaren alleen maar toegenomen en zal volgens Bart ook blijven toenemen de komende decennia. Voor Bart is het zelfs zo diep verankerd dat het ook zijn privéleven beïnvloedt. “Ik neem minder risico’s in mijn dagelijks leven. Als veiligheid je manier van denken verandert, weet je dat het echt leeft in de organisatie.”
Maar veiligheid stopt niet bij veiligheidsschoenen. “Wie een écht veilige werkplek wil, moet ook oog hebben voor de mentale kant. Een cultuur waar mensen zichzelf kunnen zijn, waar leiderschap volwassen is, en waar iedereen zich vrij voelt om zijn mening te geven — dát is psychologische veiligheid. Zeker in de maakindustrie, waar mensen met uiteenlopende achtergronden, leeftijden en overtuigingen samenwerken, is inclusie een noodzaak. Diversiteit, gelijkwaardigheid en veiligheid zijn met elkaar verbonden.”
De prijs van mensen versus de waarde van menselijkheid
Bart maakt zich zorgen over een tendens die hij aan belang ziet winnen: de neiging om mensen louter als kostenpost te beschouwen, en technologie als de goedkopere, efficiëntere oplossing. “Ik wil niet conservatief klinken,” zegt hij, “maar ik stel me wel vragen bij het idee dat technologie op elk vlak menselijke inschattingen en interactie kan vervangen, zeker op hetzelfde kwaliteitsniveau.”
Hij begrijpt dat HR, net als elke andere functie, onder druk staat om toegevoegde waarde te leveren. De kost van mensen wordt nu eenmaal doorgerekend in het eindproduct, en dat betekent dat HR ook zakelijke verantwoording moet afleggen. Het is logisch dat de business verwacht dat elke investering rendeert. Maar er schuilt ook een risico in die redenering: als de nadruk te eenzijdig op kostenbesparing ligt, dreigen we mensen ondoordacht te vervangen door technologie – zonder stil te staan bij wat we onderweg verliezen. Want niet alles wat mensen bijdragen, is meetbaar in cijfers of zichtbaar op korte termijn. Denk aan informeel leren, subtiele vormen van samenwerking, moreel inzicht of sociale signalen die alleen een mens begrijpt. HR zal in de toekomst nog meer uitgedaagd worden om de meerwaarde van mensen concreet te maken – maar dat moet met oog voor het grotere plaatje, en met respect voor de balans tussen mens en machine.
Mensen in de fabriek verdienen óók een volwaardig HR-beleid
Als Bart vooruit kijkt naar 2045, hoopt hij dat men hem zich herinnert als iemand die het HR-beleid voor alle medewerkers op de kaart heeft gezet – en dan vooral voor de mensen op de werkvloer. “We hebben bij Etex wereldwijd zo’n 14.000 medewerkers,” zegt hij, “en meer dan twee derde daarvan werkt in onze fabrieken. Als je dan een HR-beleid ontwikkelt dat zich enkel richt op kantoorprofielen, dan mis je de essentie van wie we zijn als bedrijf.”
Twintig jaar geleden gingen bij Etex HR-investeringen vooral naar commerciële en senior functies. Maar dat is fundamenteel veranderd. Zo’n vijf jaar geleden werd de productie aansturing samengebracht in één wereldwijde manufacturing organisatie. “Vanuit die structuur groeide een duidelijke visie: als we echt toekomstgericht willen werken, dan moet dat gebeuren vanuit een gedeeld kader. Dat kader kreeg vorm in het strategisch programma Factory of Tomorrow, gebouwd rond vier pijlers: veiligheid, operationele uitmuntendheid, klantgerichte kwaliteit maar ook een sterke focus op geëngadeerde medewerkers.”
Voor Bart is die laatste pijler – mensen – de ruggengraat van elk succes. Het betekent dat fabrieksmedewerkers als sleutelspelers in het verhaal opgenomen worden. “We formuleerden duidelijke aspiraties: meer erkenning voor fabrieksmedewerkers, sterk leiderschap op de vloer, actief inzetten op engagement, feedback en ontwikkeling. Geen ad-hoc HR meer, maar een structureel beleid, wereldwijd gedragen. Want zonder het eigenaarschap van de mensen aan de lijn, kun je de beste strategieën schrijven — ze zullen nooit landen.
Die praktijk zien we niet altijd in andere organisaties. HR komt nog te weinig écht op de vloer. Er zijn drempels — tijd, onzekerheid, misschien koudwatervrees — maar dat mag geen excuus zijn. “Je bouwt geen vertrouwen vanuit een vergaderzaal,” zegt hij. “Echte, authentieke relaties ontstaan op de werkvloer, tussen mensen. Niet alleen met de CEO, maar net zo goed met de ploegchef of operator.”
Zijn visie voor de toekomst van HR is helder: dat het respect en de erkenning voor medewerkers in fabrieken even groot is als voor wie op het hoofdkantoor werkt. Dat HR in productieomgevingen niet langer een blinde vlek is, maar een kernonderdeel van het succesverhaal.”
Vakantiejobs voor gepensioneerden (en andere dromen voor later)
In 2045 hoopt Bart vooral jong van geest te zijn. Gepensioneerd, ja, maar niet stilgevallen. “Ik geloof sterk in actief blijven, maar op een andere manier,” zegt hij. Geen voltijdse carrière meer, maar idealiter wel twee à drie halve dagen een flexi-job. Zo ziet hij zichzelf een halve dag per week met bewoners van een rusthuis gaan wandelen. Of een handje toesteken in de bakkerij, een café, of misschien steward zijn in het Sportpaleis. “De klassieke vakantiejobs van vroeger, maar dan voor gepensioneerden,” glimlacht hij. “Activiteit die zin geeft, structuur in de dag brengt en tegelijk iets teruggeeft aan de maatschappij. Want er zijn zoveel kleine noden, en het vraagt vaak maar weinig om daar een groot verschil te maken.”
En ook fysiek hoopt hij fit te blijven: misschien nog marathons lopen op zijn 73ste, als het verantwoord is. Of skiën. Mens sana in corpore sano, ook in 2045. Wat hij zeker niet wil missen, is het contact met jonge mensen. Bij Etex begeleidt hij nu al startende ingenieurs in het “Future Talent Program”, een intensief tweejarig traject. “Ze draaien mee in vier assignments van 6 maanden in verschillende domeinen van onze Etex operaties. Na elke assignment komen ze een week samen en reflecteren daar telkens samen over. Jezelf overleveren aan de blik van 25-jarigen is overweldigend verfrissend. Je leert dat al die stereotiepen over generaties niet kloppen.” Net dat soort kruisbestuiving – tussen jong en oud, tussen ervaring en nieuwsgierigheid – wil hij ook later blijven opzoeken.
