Hoe HR het kaf van het koren scheidt in de overvloed aan wellnessrages en focust op wat echt werkt voor gezondheid én productiviteit.
Deze week berichtten sommige populaire media gretig over (weer maar eens) een nieuwe TikTok-trend: Japanese Walking. Dat is een soort van wandelen ter plaatse, waarbij je je armen actief mee beweegt en elke stap bewust krachtig neerzet vanuit de heupen en de benen. Een combinatie van mindfulness en Nordic Walking dus, maar dan uit Japan. En zonder stokken. Volgens influencers is het bijzonder gezond, verlies je er snel wat kilo’s door en heeft het positieve effecten op jouw arbeidsproductiviteit. Maar is de hr-professional daarmee ook overtuigd?
Er wordt wel eens vaker zonder verpinken beweert dat joggen, fietsen en wandelen positieve gezondheidseffecten hebben. En hoewel veel van die studies best goed onderbouwd zijn, is het toch ook wel vaak opletten om zomaar op de conclusies van dergelijke studies voort te gaan. Zo vertrouwen sommige onderzoekers op gezondheidsvragenlijsten waarop deelnemers aan de studie zelf hun sportieve activiteiten beoordelen en ook zelf hun eigen gezondheid mogen rapporteren. Dat leidt vaak niet tot de meest betrouwbare data. De betere studies volgen cohortes doorheen de tijd op om langetermijneffecten te meten. Maar veel van die studies nemen daarbij mortaliteit als maatstaf, wat voor veel bedrijven gelukkig niet de meest prioritaire KPI hoeft te zijn. Daarnaast is het ook belangrijk om naar de gekozen steekproef te kijken, waarbij studies die focussen op ouderen of sociaal kwetsbare personen niet meteen representatief hoeven te zijn voor alle werknemers op de werkvloer. Enige voorzichtigheid is dus wel geboden als je met dit soort van bevindingen een HR-advies wil formuleren.
Met Japanese Walking is dat niet anders. Wie het opzoekt, merkt bovendien op dat er wel wat varianten van deze rage bestaan en dat de ene influencer volledig anders beweegt dan een andere. Het is dan ook niet merkwaardig dat er vooralsnog geen artikels over Japanese Walking zijn verschenen in de grote medische en economische wetenschappelijke databanken en het blijft dan ook voorbarig om er zomaar die positieve effecten aan toe te schrijven.
Maar wat weten we wel? Wetenschappelijk is er best veel goede onderbouw voor de bewering dat sedentair gedrag (langdurig zitten) schadelijke gevolgen heeft op korte en langere termijn, zowel medisch als voor de productiviteit. Bovendien blijkt uit sommige van die studies dat we er niet in slagen om die schadelijke gevolgen volledig te compenseren door na de werkuren de gym binnen te stappen. Zelfs met een gemiddeld intense sportactiviteit in de avond blijft ons sedentair gedrag tijdens de dag wegen op ons gestel.
Het is dan ook geen wonder dat veel hr-departementen inzetten op beweging tijdens de werkuren. Bijvoorbeeld door de printer op het einde van de gang te zetten, of om maar een koffiemachine per drie verdiepingen te voorzien. Andere voorbeelden zijn zit-sta-tafels of stoelvrije vergaderruimtes, maar die vereisen meer zelf-discipline om alsnog niet (op de grond) te blijven zitten. Er werd ook al geëxperimenteerd met wandelen op een loopband tijdens de werkactiviteit, wat tijdelijke positieve productiviteitseffecten kon hebben als de werknemer niet te snel wandelde. Bij hogere snelheden woog het tijdsverlies door typfouten immers te hard door. Veel werknemers zijn dan vaak beter af met fysieke activiteit op de werkvloer tijdens een georganiseerde werkonderbreking in het bijzijn van een personal trainer. Steeds meer bedrijven pakken uit met zo’n personal trainer op het werk, wat toch een bepaald employer brand in de markt zet en sport als een beloning kan doen laten aanvoelen. Volgens onderzoek is dat bovendien gunstiger dan te focussen op bestraffingsmacht of geïntrojecteerde regulatie (schaamte vermijden). In die laatste categorie zitten zeker de campagnes over de deukdijen: halfronde deuken vlak achter de knie die vooral zouden voorkomen bij mensen die langdurig in een zittende houding werken met een computer. Het wetenschappelijk bewijs is niet helemaal sluitend over die oorzaak, maar de foto’s bleken niet zelden voor een sense of urgency te zorgen bij mensen die sedentair gedrag vertoonden.
Laten we deze week dus maar gebruiken om eens na te denken over hoe wij fysieke inspanningen integreren in de dagtaak van onze werknemers. En laat me ook maar weten of je na het lezen van deze column eerst Japanese walking of deukdijen gegoogled hebt.
Ralf Caers
===
In zijn wekelijkse rubriek ‘Chili con Caers’ geeft Ralf Caers smaak aan de HR-actualiteit en roept hij op tot kritische reflectie
