Naar zijn beeld en gelijkenis

“Hoe meer ik van de mensheid in het algemeen houd, hoe minder ik van individuele mensen houd”, biecht iemand op in Dostojevski’s roman De gebroeders Karamazow. Hoe miserabel die belijdenis ook klinkt, misschien maken nogal wat werkgevers een gelijkaardige uitschuiver in hun wellbeingbeleid. Daarmee belanden we bij het thema van dit nummer: welzijn op het werk in zijn ruim vertakte betekenis. De jongste tijd serveren vele werkgevers een even smaakvol als royaal menu met welzijnsingrediënten, maar vaak blijft dat afgestemd op die onbestaande standaard werknemer en niet op de individuele mens. Mogen we voor de zoveelste keer uitschreeuwen dat personaliseren de boodschap blijft? Nee, je hoeft er geen karikatuur van te maken, maar laat ons het wel lekker gevarieerd houden. Een prille dertiger met peuters en een gewichtige hypotheek heeft ongetwijfeld andere prioriteiten dan een midvijftiger met kinderen die het huis uit zijn, om maar een voor de hand liggend voorbeeld te geven.

De weg naar wellbeing ligt bezaaid met dergelijke misverstanden. Soms lijkt de hele scène zelfs op een dovemansgesprek. Wat heel ver kan gaan. Kijk maar naar de Deloitte-studie waarnaar verwezen wordt in onze expertenrubriek: werkgevers geloven dat 89% van hun medewerkers zich gezond voelen, terwijl dat percentage keldert naar amper 65% wanneer je het aan de werknemers zelf vraagt. Bovendien veronderstelt nauwelijks één op de twee werknemers dat hun managers bekommerd zijn om hun welzijn. Nochtans geloven negen op de tien leden van de C-suite dat de medewerkers ervan overtuigd zijn dat hun managers om hen geven. De werkgever gaat ervan uit dat hij/zij veel aanbiedt en dat de medewerkers het best oké stellen. Dat is geen misverstand meer, dat is een kloof, een welzijnskloof.

We stuiten op een tweede kloof, meer bepaald de onderbenuttingsparadox: er worden tal van voordelen aangeboden, maar veel medewerkers maken er geen gebruik van. Ze kennen het aanbod niet of zijn er niet in geïnteresseerd. Dan doemt het beruchte dilemma op: moet je medewerkers dwingen om in te gaan op al die gezonde programma’s? Oh nee, we dwingen niemand, we nudgen, maar dat wordt al gauw ontmaskerd als gewiekst dwingen.

Misverstanden, kloven en dilemma’s? Het was niet de bedoeling om het daarover te hebben in een nummer over employee wellbeing, maar #ZigZagHR wil de kop niet in het zand steken. Of om bij De gebroeders Karamazow te blijven, mogen we ook onwelzijn of onwelbevinden – onbewust en jammer genoeg ook bewust – niet vergeten: “Als de duivel niet bestaat, maar geschapen is door de mens, dan heeft die hem gecreëerd naar zijn beeld en gelijkenis.”

Luc De Decker
Hoofdredacteur #ZigZagHR

CCaroline Dupont Photography 210917nr125322 1

Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief

Ook interessant

LEES MEER