Geen producten in je winkelwagen.
Ongeveer 15 heb ik er besteld, denk ik.
Boeken.
Want ik laat me graag inspireren door boeken en mensen die boeken schrijven. En toen ik deze week nog snel een laatste kerstgeschenk ging halen, botste ik op ‘winnaars hebben een plan’ van Sven Nys.
Op het gevoel heb ik het gekocht.
En in één adem heb ik het uitgelezen.
Ik haalde er drie kernboodschappen uit waar ik de link leg met #ZigZagHR en ik voeg er drie verwijzingen aan toe naar blogposts die ik de afgelopen jaren geschreven heb en die ik ongetwijfeld ooit zal bundelen in een ander boek dat ik ook nog ga schrijven en waarvan ik nu al de titel ken: Vechten met de regen.
#InspiratieVindJeOveral
Passie + talent + discipline
Uit zijn verhaal blijkt dat Sven Nys een getalenteerd, gepassioneerd maar bovenal een heel gedisciplineerd sportman is.
“Passie is een goed begin, maar om die ten volle te benutten, moet je er zorgvuldig mee omspringen en je eigen weg uitstippelen. Je hebt naast passie ook talent nodig maar vooral de nodige discipline, want er zijn nog mensen met passie en talent, maar niet iedereen kan evenveel discipline aan de dag leggen”, schrijft hij.
Voor wie het altijd allemaal vanzelf gaat, is het vaak moeilijk om die extra inspanningen te doen op het moment dat passie en talent niet meer volstaan.
Hier hebben mensen met een paar krasjes op de ziel volgens mij minstens één streepje voor op de zogenaamde zondagskinderen die alles ‘in de schoot geworpen krijgen’. Jaren geleden schreef ik daar ook al een blogpost over: parallelle vrijdag
“Als je altijd de lange termijn voor ogen houdt, leef je niet toe naar één of meerdere pieken. Genot zit niet alleen in het resultaat maar evenzeer in de weg ernaar toe”, schrijft hij nog.
In plaats van drastisch het roer om te gooien, met het risico de controle te verliezen, is het beter om stap voor stap, op een gestructureerde manier de lat te verleggen.
Discipline met andere woorden.
En geduld.
Lastig.
Voor iemand als mezelf die gulzig in het leven staat zowel privé als professioneel. Voor ‘Mevrouwtje nooit snel genoeg’ moet alles vooruitgaan en liefst tegelijkertijd. Hoe meer bordjes in de lucht hoe liever. Altijd knettert het in mijn hoofd.
Maar…
Om progressie te kunnen blijven maken, moet je ook af en toe uit je comfortzone!
De weg van gestage vooruitgang moet volgens Sven Nys afgewisseld worden met radicale vernieuwing waardoor je niet alleen veel leergierigheid en karakter aan de dag moet leggen maar ook je wereld verbreedt, nieuwe mensen leert kennen en nieuwe linken kan leggen.
Ik voel mezelf enthousiast ja knikken. In plaats van te berusten in het makkelijke succes en in comfortabele routine, moet je jezelf af en toe dwingen om verder te kijken. Om naar buiten te komen. Letterlijk en/of figuurlijk.
En dat kan ik als geen ander 🙂
In plaats van te kiezen voor korte termijnsuccessen, ging Sven Nys altijd voor de lange termijn en werd de lat telkens weer ‘op de juiste hoogte’ gelegd. Als het fysiek nodig was, heeft hij grenzen verlegd, als hij mentaal aan nieuwe uitdagingen toe was, ging hij over het muurtje van het veldrijden kijken.
Over het muurtje kijken.
Dat kan ik ook 🙂
Uit je comfortzone stappen. Dat geldt niet alleen voor een sportman die succes wil oogsten. Dat dat geldt ook voor professionals die hun loopbaan in eigen handen willen nemen en wendbaar willen blijven. En dat geldt ook voor organisaties die willen overleven.
Uit je comfortzone stappen. Dat is meteen een eerste link naar één van de kernboodschappen uit #ZigZagHR, het boek dat ik samen met Lisbeth Claus schreef dit najaar: als we HR echt willen heruitvinden, en het idee van #ZigZagHR dat we uitgebreid omschrijven in ons boek, echt ingang willen laten vinden in onze organisaties, dan moeten we naar buiten. Letterlijk en figuurlijk: dat betekent loskomen van onze eigen closed mindset (add a little grinta and a touch of chutzpah) maar ook van structuren, praktijken en overtuigingen die ons onbedoeld tegenwerken.
Juffrouw Maria
In zijn boek, verwijst Sven Nys regelmatig naar juffrouw Maria van het vierde leerjaar.
Want hoe belangrijk passie, talent en discipline ook zijn. Hoe belangrijk het ook is om af en toe uit je comfortzone te stappen, ook je omgeving speelt een grote rol: enerzijds je fysieke omgeving, anderzijds mensen uit je (directe) omgeving die het (helemaal niet) goed met je voorhebben:
Hoe goed je je ook voorbereidt, er zijn altijd externe factoren die je op het moment van de waarheid kunnen dwarsbomen. Het is belangrijk dat je je daarvan bewust bent. Dat betekent niet dat je zomaar gaat berusten – want verliezers hebben altijd een excuus – maar dat je voldoende naar buiten kijkt en zo goed mogelijk probeert te anticiperen op de mogelijke impact van externe factoren.
Daarnaast is het ook cruciaal dat je je omringt met de juiste mensen: mensen die de rol van coach, mentor opnemen. Sven Nys verwijst bijvoorbeeld naar Paul Van den Bosch en naar zijn juffrouw Maria van het vierde leerjaar als mensen die een grote rol hebben gespeeld in zijn sport, werk en leven. Mijn juffrouw Maria heette overigens Meester Walleyn. Jaren geleden schreef ik daar een blogpost over.
En als ik naar mezelf kijk, zie ik ook dat ik me omring met mensen die de rol van coach of mentor opnemen. Ik noem hen ‘mijn drie wijzen’. Twee van die drie wijzen zijn er ondertussen al heel lang, de derde wijze is de afgelopen jaren op de achtergrond verdwenen en maakte plaats voor een andere wijze. Jaren geleden schreef ik daar ook al een blogpost over: 3 wijzen en een knikkerpot.
Hoge bomen en hoge golven…
Hoge bomen vangen altijd veel wind en het publiek heeft altijd meer sympathie voor de underdog en is (te?) kritisch voor de topper die te lang domineert.
En als je tegen de stroom ingaat, creëer je hoge golven; op dat moment moet je geloven in het project waaraan je begonnen bent, ook al loopt het niet meteen van een leien dakje.
Als je voortdurend naar anderen kijkt, probeer je te kopiëren, kom je altijd te laat en blijf je vaak teleurgesteld achter. Of je nu atleet, ondernemer of artiest bent, als je succes wil boeken moet je vooral je eigen weg volgen. En als je niet beter kan zijn dan de concurrentie, dan moet je je op zijn minst proberen te onderscheiden op een andere manier.
Dus, als iedereen zegt dat rechts de beste weg is, is het goed om toch altijd even te kijken of links ook niet kan. Niets mis met een beetje rebelleren met andere woorden, of dwarsdenken.
Dat is meteen een tweede kernboodschap uit #ZigZagHR, het boek dat ik samen met Lisbeth Claus schreef dit najaar: bedrijven hebben ‘rebels’ of mavericks nodig: professionals die surfen op de golven van verandering. Mavericks conformeren niet, stellen de dingen in vraag en hoewel dat knap lastig kan zijn voor een leidinggevende, zijn het die mensen die de lead nemen in innovatie en die organisaties kunnen voorbereiden op wat Peter Hinssen ‘the day after tomorrow’ noemt. Mavericks hebben een onverzadigbare honger om bij te leren en een grote drang naar flexibiliteit, vrijheid en autonomie.
Iedereen is coach
Vroeg of laat komt iedereen in zijn privé of professioneel leven wel eens in een situatie waarin hij andere mensen moet steunen, coachen, inspireren.
Als professional kan je uitsluitend focussen op je eigen taakinhoud, maar als coach of als manager ben je ook verantwoordelijk voor de teamdynamiek, voor de groei van de mensen die deel uitmaken van dat team. Je moet ook rekening houden met de verschillende stakeholders: niet alleen jouw team dat bestaat uit mensen met verschillende misschien wel totaal uiteenlopende karakters die bovendien niet noodzakelijk dezelfde mening hebben als jij, in het geval van Sven Nys ook de sponsors zonder wie er anders geen ploeg is, en de supporters door hen te charmeren en een beleving te creëren. Naar het bedrijfsleven vertaald zijn dat jouw medewerkers, jouw aandeelhouders en jouw klanten.
En Sven Nys heeft heel goed begrepen hoe belangrijk supporters zijn: veldrijden is en blijft een volkssport pur sang en zonder de supporters (in het bedrijfsleven: klanten en fans) zou het veldrijden (in het bedrijfsleven: jouw onderneming) een snelle dood sterven. Tegelijkertijd zijn de geldschieters (aandeelhouders) belangrijk, het is dus altijd een en-en-en verhaal en daartussen de sweet spot vinden.
Fonske
Maar het allerbelangrijkste zijn de renners (in het bedrijfsleven: de medewerkers) en het is ten aller tijde te vermijden dat er een kloof komt tussen de toppers van vandaag en de toppers van morgen. Daarom is het zo belangrijk om tijdig én continu te investeren in opleiding en doorstroming en dus niet alleen te investeren in de toppers van vandaag.
Of je nu een coach bent of een leidinggevende in een bedrijf, het zijn de mensen uit je team die het succes moeten (willen) boeken. Het is essentieel om eventuele frustraties of een gebrek aan motivatie zo snel mogelijk te detecteren. Een goede leidinggevende heeft daar een speciale antenne voor ontwikkeld.
Natuurlijk, hoe groter je bedrijf, hoe groter de afstanden.
En hoe groter je bedrijf en hoe groter de afstanden, des te belangrijker het wordt om mensen met zo’n antenne in je bedrijf te hebben die dit tijdig opsporen en aanpakken.
Minstens even belangrijk is het om respectvol met je medewerkers om te gaan en mild te zijn als ze fouten maken. Zo vertelt Sven Nys in zijn boek over Fonske die uit pure zenuwachtigheid tijdens een belangrijke wedstrijd een fout maakt waardoor Sven de overwinning niet haalde: geen scheldpartij of afstraffing voor die ene keer dat Fonske een fout maakte, “uiteindelijk gaat het maar om een wedstrijd en om sport maar je hebt altijd met mensen te maken en al die andere keren stond hij er wel”. Daar kunnen we veel van leren in het bedrijfsleven lijkt me…
Het verschil tussen een team en een #dreamteam
Iedere renner (medewerker) is even belangrijk! Het komt erop aan het team boven het individu te stellen en afscheid te durven nemen van individuen die dat niet doen.
In een dreamteam is er geen plaats voor individuen die hun eigen belang boven het teambelang stellen.
Zo heeft Sven Nys destijds afscheid genomen van Tom Meeusen zo schrijft hij, omwille van zijn impact op de groepsdynamiek, ook al was Tom Meeusen heel getalenteerd. Dat was ongetwijfeld ook de reden waarom bondscoach Martinez beslist heeft om Nainggolan niet mee te nemen naar het WK. Dat verklaart ook volgens mij waarom teamleden in het bedrijfsleven vaak niet voor elkaar door het vuur gaan: de nadruk ligt te veel op de competitie en de top performer mag altijd net iets meer dan de rest. Het is de bedoeling dat teamleden elkaar helpen en ondersteunen en motiveren en elkaar naar de volgende uitdaging helpen groeien. Dat maakt het verschil tussen een goed team en een dreamteam.
Balans tussen durf en voorzichtigheid
De grote moeilijkheid die renners, professionals en organisaties ondervinden wanneer ze willen groeien, is afstand nemen van gewoontes die hen hebben gebracht waar ze vandaag staan.
Om te innoveren moet je durven geloven in een nieuwe aanpak. En daar wringt het schoentje! Niet alleen voor wie aan het roer staat, maar ook voor wie in de organisatie werkt en die innovatie in praktijk moet omzetten.
Er zijn altijd werknemers die beter gedijen in routine en die liefst van al alles bij het oude houden. Anderzijds zijn er dan medewerkers die vooruit willen en die voelen zich afgeremd door de gemakzucht die in het bedrijf sluipt en vaak verlaten zij gefrustreerd het bedrijf, of erger nog; blijven ze gefrustreerd zitten. Een bedrijf kan zich niet uitsluitend baseren op zij die vooruit willen maar ook niet op zij die niet vooruit willen.
Daarom vind ik het model van ‘the three boxes’ zo sterk, een model dat ik in #ZigZagHR uitgebreid heb toegelicht én uitgewerkt voor HR zelf. Het concept van ‘the three boxes’ is gebaseerd op de idee dat je als manager of leidinggevende altijd je beschikbare tijd, mensen en middelen moet verdelen over ‘three boxes’:
1) de box van het heden
2) de box van de toekomst
3) de box waarin je selectief het verleden vergeet
In de box van het heden gaat de tijd, aandacht en energie naar je huidige businessmodel; hier heb je specialisten nodig, mensen die je organisatie door en door kennen en je gaat op zoek naar efficiëntiewinsten.
In de box van de toekomst gaat de tijd, aandacht en energie naar het creëren van de toekomst om te anticiperen op de mogelijkheid dat je huidige businessmodel op een dag niet meer zou bestaan; hier ben je geen specialisten nodig, maar mavericks, rebels, mensen die radicale innovatie omarmen.
En om te kunnen inzetten op die radicale innovatie, is het belangrijk om overtuigingen, structuren en praktijken uit het verleden selectief te kunnen vergeten: selectief, want die informatie is van belang voor de box van het heden, maar werkt beperkend voor de box van de toekomst.
En dat is meteen de derde link die ik leg met #ZigZagHR – Als je er meer wil over lezen, moet je zeker het boek lezen dat je kan bestellen via deze link of we gaan es samen een koffie drinken #DatKanOok
Je verliest altijd meer dan je wint
En dat geldt in de sport, in het werk en in het leven.
Vallen en weer opstaan. Dat is een open deur intrappen. Ik weet het wel. En toch, veel mensen zeggen dat maar handelen er niet naar. Vallen en weer opstaan betekent voor Sven Nys je eigen visie volgen, je met de juiste mensen omringen en gaan voor succes op de lange termijn door de lat op gepaste momenten net iets hoger te leggen en AL-TIJD respectvol om te gaan met mensen met wie je moet samenwerken.
En wat misschien nog de allerbelangrijkste learning is uit het hele boek is:
Hoe bezeten je ook met je sport bezig bent (of met je werk of eendere welke andere passie), er is altijd meer in het leven.
Sven heeft gelijk!
Ik wens hem een schitterende kerst en fantastisch eindejaar en dat wens ik ook aan jou…
Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief
