Waarom je pas buiten de lijntjes mag kleuren als je eerst hebt geleerd om binnen te lijntjes te kleuren…

In juni 2017 week ging ik eten bij Kobe Desramaults in ‘Chambre Séparée’, het pop-up restaurant dat hij in Gent geopend had op de benedenverdieping van de Belgacom toren, één van de (naar mijn mening) lelijkste gebouwen in Gent. Nu ja, geen restaurant, wel een atelier. Geen ingewikkelde gerechten, wel terug naar de essentie: pure producten, met zorg bereid in een hout oven ter plaatse en op maat opgetrokken. Geen bediening met sterallures, wel een totaal belevenis met een hoog rock-gehalte met een optreden van mensen die individueel enorm getalenteerd zijn, die als team perfect op elkaar ingespeeld zijn en daardoor perfectie op mijn bord hebben getoverd.

Buiten de lijntjes kleuren

Er verscheen toen ook een artikel in de Standaard waarin Kobe omschreven werd als ‘de chef die niet binnen de lijntjes kan kleuren’ en die zich laat inspireren door wat er buiten zijn keuken gebeurt.

En dat triggerde mij uiteraard enorm.

Omdat #ZigZagHR, zowel het boek (dat toen al in mijn hoofd zat) als het HR-vaktijdschrift (dat er ondertussen ook is) een oproep zijn aan HR om buiten de lijntjes te (durven, leren, kunnen en mogen) kleuren. Maar ook omdat ik er 100% van overtuigd dat je het meest kan leren van mensen en sectoren die op het eerste zicht niets met jou of jouw huidige professionele activiteit te maken hebt.

Zo kunnen HR en leidinggevenden veel leren van wat op het eerste zicht niets met HR of met het bedrijfsleven te maken heeft. Van chef-koks bijvoorbeeld.

Dat is de reden waarom ik op 5 december 2019 Sergio Herman uitgenodigd heb als open-your-mind keynote speaker op het Connect & Learn event van #ZigZagHR over innovatie. Chef koks zoals Sergio zijn niet alleen heel straffe koks, het zijn ook echte innovatie artiesten,  zo ook Kobe Desramaults, Vlaanderens meest artistieke chef.

Panta Rhei

Ik was voorafgaand aan mijn bezoek aan Chambre Séparée ook al twee keer gaan eten bij Kobe in zijn sterrenrestaurant ‘In de Wulf’. De laatste keer was een paar weken voor hij zijn allerlaatste service daar gedraaid heeft. De evolutie die zijn keuken had doorgemaakt sedert mijn eerste bezoek in 2008 was enorm. De evolutie van het team in de keuken en in de zaal overigens ook.

Zijn passie en die van zijn team die avond, in een context die eindigend was, staat in scherp contrast met de gelatenheid die je ziet bij leidinggevenden en medewerkers in bedrijven aan de vooravond van een (al dan niet gedwongen) sluiting.

Sommige medewerkers van Chambre Séparée herkende ik van In De wulf, maar niet iedereen was gevolgd, ik zag ook een andere ‘familie’ in Gent dan de familie in Dranouter. Dat bevestigde ook één van de jonge vrouwen die ons bediend had die avond.
Iedere kok trekt een specifiek type medewerkers en bijgevolg ook klanten aan. Gedurende zijn/haar parcours verandert die kok van route. Omdat de kok zelf veranderd is, en/of omdat de context veranderd is.

Ook in het bedrijfsleven en in HR is alles in verandering en ook in het bedrijfsleven en HR trekt iedere leider een andere familie van medewerkers en publiek van klanten aan. En als de context verandert of als die leider verandert, moet ook die familie mee veranderen. En dat kan betekenen dat medewerkers de organisatie verlaten. De realiteit vertelt vaak een ander verhaal…

Groeipijn

Wat Kobe doet in Chambre Séparée, gaat volgens mij overigens veel verder dan verandering toelaten en daarnaar handelen, Kobe ademt verandering. Het is duidelijk dat hij zich volledig losgemaakt heeft van zijn leermeester Sergio die hem gevormd heeft als kok én als mens.

En dat zal ongetwijfeld gepaard gegaan zijn met wat ik ‘groeipijn’ noem: vanuit een fundamentele onrust blijven zoeken naar je eigen ding en onderweg daarnaartoe keuzes durven maken, omdat je gewoon vanuit je buik voelt dat het goed komt. Streven naar perfectie, zonder dat perfectie je doel is….

Kobe heeft bij Sergio geleerd om te kleuren en nu kleurt hij buiten de lijntjes. Sergio heeft het talent in Kobe gezien en hem alle kansen gegeven om zich te ontwikkelen en te evolueren naar een eigen stijl. Ondertussen heeft Kobe zelf de rol van mentor opgenomen voor ander talent.

Is dat niet waar leiderschap ook om draait?

Over het muurtje kijken

Kobe kookt niet, hij drukt zich uit. En dat inspireert medewerkers en klanten. Zelf laat Kobe zich ook inspireren. Niet zozeer door collega chef-koks. Wel door artiesten die zich als het ware in een ‘solitude’ terugtrekken en in alle bescheidenheid hun ding doen. Door alles wat er buiten de keuken, buiten zijn eigen domein gebeurt.

Ik noem dat over het muurtje kijken.

Leren van wat buiten je eigen (professionele) omgeving gebeurt want het is ‘buiten’ dat de verandering gebeurt en het is door met een andere bril naar je eigen business te kijken, dat innovatie ontstaat.

Reboot: terug naar de essentie

De eer van een Michelin ster had Kobe ten tijde van In de Wulf te veel in de rol van manager geduwd, naast de rol waar hij initieel voor gekozen had, die van kok, artiest. Herkenbaar ongetwijfeld voor veel professionals die ‘plots’ in een rol van leidinggevende terecht komen waar veel andere zaken komen bij kijken waar ze niet voor gekozen hadden, waar ze misschien minder of helemaal geen energie van krijgen en waar ze – helaas – in nog te veel bedrijven – niet de nodige ondersteuning en opleiding voor krijgen.

Dat was voor Kobe de aanleiding om een nieuw project te starten waarbij hij terug kon keren naar de essentie van koken.

Als je iets alle dagen doet, kun je er ofwel heel goed ofwel heel slecht in worden.

Het zijn de woorden van Kobe als hij in december 2019 – ook in de Standaard – zijn vertrek uit Gent en sluiten van Chambre Separee aankondigt. Het was de tijdelijkheid die hem destijds zo aantrok, zo lees ik. Vergelijkbaar – vind je niet – met een toenemend aantal professionals die vandaag de dag bewust kiezen voor projectmatig werken al dan niet op zelfstandige basis? Zo ook heeft Kobe zich dag in dag uit verbeterd in zijn vakgebied.

En nu wil hij elders opnieuw beginnen, een nieuwe cultuur omarmen. Terug naar de essentie. Reboot noem ik dat.
Daarover vertel ik meer in mijn volgende blogpost: Reboot HR – lessons from René.

Wordt vervolgd…