Wellbeing in HR: Schuilt er een worm in de appel?

De schuur met de dubbele poortluiken breed open gunt ons een glimp van haveloze mannen die zonder toeven of verpozen, ononderbroken, gehaast, almaar hun kloeke bewegingen herhalen, eindeloos, als het onwrikbare lot van een perpetuum mobile. Zo ziet het unheimliche openingstafereel van Het leven en de dood in de ast eruit. David Van Reybrouck, auteur van Congo – Een geschiedenis, noemt de novelle “een tochtig boek van een huiveringwekkende eenzaamheid. Grootse literatuur over de menselijke nietigheid.” Dat tekent hij op in zijn inleiding van de zopas door uitgeverij Lannoo heruitgebrachte diamant van Stijn Streuvels.

En wat komt die heruitgave op het juiste moment, net nu steeds meer mensen wakker geschud worden door een hardnekkige pandemie en aarzelend vraagtekens penselen over hun leven – en dus zeker ook over hun werk. Kunnen, willen, durven ze het onverstoorbare perpetuum mobile doorbreken?

De schuur met de dubbele poortluiken breed open biedt ons ook zicht op een werkgever die opdoemt uit de duisternis aan de zijde van een HR Manager, die iets zucht over de Great Resignation. Prompt schampert de baas dat dit louter hersenspinsels zijn, een fantasie om de boekskes mee te vullen. Maar hij wil wel tonen dat hij méé is met de tijd en kondigt aan dat welzijn op het werk voortaan hoog op de agenda prijkt. Hij slist dat een schaal vol blozende appelen nooit meer zal ontbreken, bestelt een kickertafel en belooft een fietsvergoeding op de koop toe. Voilà, mee met alle trends, iedereen monter en voldaan, klaar voor de volgende tien jaar.

De schuur met de dubbele poortluiken breed open brengt ook een werknemer in het blikveld, een weifelaar, een tobber, het toonbeeld van het Streuveliaanse motto dat elke mens “een afgrond in zijn binnenst” draagt. De kniezer vreest een worm in de appel, speelt wel dolgraag op de kicker, maar vindt geen gaatje in zijn strakke werkrooster. Vergeefse verzoeking. Dus sloft hij weer naar binnen, in gedachten verzonken, nog even en hij prakkiseert naast een beeld van Rodin. Hoelang wil hij zich nog blijven afjakkeren op het ritme van zijn onvermurwbare taakplanning?

Wat is er plots loos met de schuur? De poortluiken rammelen, knarsen en kermen tot ze potdicht vallen achter de rug van een gedecideerd naar buiten stiefelende werkneemster. Bij het horen van de Great Resignation draait zij helemaal geen filosofische pirouettes. In plaats van te dralen, trekt ze een streep door haar gebetonneerde werkrooster en stapt de wijde wereld in, naar een werkgever die beseft dat welzijn op het werk geen appel of kicker behoeft, maar wel een flexibele organisatie die geheid is in matuur vertrouwen. Laten we die aanpak de wellbeing experience noemen en er het thema van deze editie van maken. Met als conclusie?