Geen producten in je winkelwagen.
Christophe Vanden Eede is Global Head of Talent Management bij bpost Group International en #ZigZagHR Wijze. Hij zoekt elke maand inspiratie in het gewone leven voor een buitengewoon HR-beleid
Op een regenachtige winteravond onderweg naar huis hielden we met de lokale stoptrein plots halt op enkele kilometers van mijn halte. Na enkele minuten meldde de conducteur over de intercom dat de trein afgeschaft zou worden aan de volgende halte wegens een technische storing. Een collectieve zucht ging doorheen de coupé. Even later meldde de conducteur dat de trein, in plaats van door te rijden naar de eerstvolgende halte, de afslag iets verderop zou nemen om via een omweg de eindhalte te bereiken. De gelatenheid in de coupé sloeg om in lichte paniek. Hoe zouden we nu thuisraken?
Het verhaal hierboven is waarschijnlijk herkenbaar voor veel pendelaars. Het deed me denken aan hoe we medewerkers durven te behandelen in HR-processen. Vaak zijn processen zo geregeld dat ze niet berekend zijn op onvoorziene omstandigheden. Als die dan voorvallen, proberen we het proces toch tot een goed einde te brengen, zodat we die taak kunnen afvinken op ons to-dolijstje. Hebben we daar echter de medewerkers echt mee geholpen? Wat wilden zij eigenlijk bereiken? Vinden we het voldoende om hun informatie te geven, zodat ze zelf actie kunnen nemen om alsnog hun doel te bereiken? Of mag er meer van ons verwacht worden?
Heel wat reizigers waren zichtbaar misnoegd. De conducteur was in geen velden of wegen te bekennen en liet zich enkel nog, weliswaar vriendelijk en professioneel, via de intercom horen. Dat is een begrijpelijke reactie. Hoe vaak gebeurt het niet dat ook wij als HR in onze schulp kruipen wanneer de dingen niet lopen zoals gepland? Het vergt moed om je op zo’n moment onder de mensen te begeven. Ongetwijfeld zullen er medewerkers zijn die je onheus bejegenen, maar anderen zullen wel begrip tonen als je met voldoende empathie in interactie met hen gaat.
Zelf raakte ik thuis dankzij mijn partner, die in de auto sprong om mij te komen halen. Niet iedereen heeft dat geluk en ik ben er zeker van dat er enkele verdwaalde reizigers pas na heel wat omwegen op hun bestemming zijn geraakt. De spontane hulpverlening die op zo’n moment tot stand komt, schept banden tussen wildvreemden. “Never waste a good crisis”, zei Churchill ooit. Denken we als HR voldoende na over welke opportuniteiten er soms schuilen in ontspoorde projecten?
Die avond vernam ik via de sociale media dat het niet ging om een technische storing, maar om een persoonsongeval. Het plaatste de eigen ervaring meteen in een ander daglicht: een dag eens een uurtje later thuiskomen is nog altijd beter dan niet thuiskomen.
Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief
