Geen producten in je winkelwagen.
Wie had gedacht dat #ZigZagHR – Waarom de beste HR geen HR meer is, het boek dat Lesley Arens en ik in 2018 uitbrachten, zou uitgroeien tot de marketing- en mediaonderneming die het vandaag is – magazine, podcasts, nieuwsbrief, evenementen, website en binnenkort zelfs tv – dankzij Lesley’s marketing- en ondernemersvaardigheden en de steun van een toegewijd team van medewerkers? Tot dat team behoort Luc De Decker, hoofdredacteur van het tijdschrift. Op een leeftijd waarin nogal wat mensen aan uitbollen denken of al met pensioen zijn, zette hij zijn lange ervaring nog in op het in de steigers zetten van het magazine. Nu het project gegroeid is, geeft hij de fakkel door en gaat hij zelf met pensioen.
Toen hij mij zijn besluit toevertrouwde, was hij er niet gerust in hoe ik zou reageren, zo lachte hij achteraf. Ik heb inderdaad nog enkele jaren meer op de werkteller… Terwijl ik dit jaar mijn 50ste verjaardag vier als werknemer – mijn eerste job na het afstuderen als socioloog aan de KU Leuven was inderdaad in 1973 – ben ik sindsdien in loondienst werkzaam in leidinggevende functies. Mijn HR carrière bij bedrijven, universiteiten en overheidsorganisaties heeft me over de hele wereld gebracht, maar het is #ZigZagHR dat me met mijn column terug heeft gebracht naar het HR publiek in Vlaanderen nadat ik in 1975 naar de VS verhuisde. De echte reden dat ik na al die jaren nooit het contact met HR in België ben kwijtgeraakt, is Luc. Daarom draag ik mijn 35ste – en, ja, ook de laatste – column in dit magazine op aan hem.
Beide gaan we nu officieel met pensioen – en dat zien we als een kans om onszelf opnieuw uit te vinden.
HR zou zich ervan bewust moeten zijn dat het type werk dat Luc en ik al decennialang doen, niet noodzakelijk een vervaldatum heeft. Na een aantal jaren Duitse les te hebben gegeven, koos Luc voor het journalistieke avontuur, dat hem onder andere als journalist en eindredacteur bij Trends bracht. De rode draad doorheen zijn loopbaan werd evenwel HR journalistiek. Hij pionierde toen HR Magazine als eerste HR vaktijdschrift in België het levenslicht zag. Later deed hij hetzelfde voor HR Square en #ZigZagHR.
Ik ontmoette Luc voor het eerst op één van de befaamde SHRM-congressen in de VS. In een ver verleden, heet dat dan, we spraken nog af via een post-it op de muur van de perszaal. Ik was verrast dat een Vlaamse journalist verslag deed van het congres. Als toenmalig voorzitter van het SHRM Global Forum kon ik hem voorstellen aan tal van HR collega’s. Op een Brits congres had Luc al kennisgemaakt met Dave Ulrich, de vader van het moderne HRM, waardoor hij net als ik sterk overtuigd geraakte van de strategische waarde van HR.
Dave Ulrich werd trouwens die andere rode draad doorheen zijn loopbaan, Luc zorgde er mee voor dat het baanbrekende onderzoekswerk van Ulrich bekend geraakte in Vlaamse HR kringen.
Luc was de eerste die me contacteerde na 9/11, vroeg me hoe het met me was en of ik het zag zitten om mijn eerste indrukken te schrijven vanuit een mondiaal HR perspectief. Als Vlaams journalist was hij nooit parochiaal, hij behield een globale blik door af te wegen welke trends aan de andere horizonten ook belangrijk zouden worden in België. Hij bleef markante HR professionals en bekende onderzoekers spreken en hun inzichten vertalen naar de Vlaamse werkvloer, zonder dat hij zelf in de schijnwerpers wilde staan.
Mijn eigen professionele HR verhaal is nauw verweven met de steun die ik kreeg van Luc. In mijn academische publicaties moet ik uiteraard in een wetenschappelijke stijl schrijven voor gerefereerde tijdschriften. In mijn columns voor #ZigZagHR spoorde Luc me aan om al die wetenschappelijke bewijzen weer te geven in een eigen, vrije stijl. Kortom, hij leerde me mijn eigen stem te vinden.
Ondertussen zien we elkaar al lang niet meer alleen op HR congressen. Ook enkele andere gemeenschappelijke interesses buiten HR hebben ons samengebracht met voorop de Belgische kust en de Westhoek. Al gauw was het geen verrassing meer dat een discussie over een HR thema afgerond werd – samen met zijn vrouw Linda en mijn man Bob – met weetjes over Paul Delvaux, over de boottochten van Constant Permeke richting Veurne, of over schrijfster Marguerite Yourcenar in de villa op de Zwarteberg – of met Bob over de vele streekbieren.
En nu? Dat zal de toekomst uitwijzen. Al wil ik zeker Charles Aznavour hier al meteen citeren: la retraite, c’est pas mon truc.
+++
Dave Ulrich, professor aan de Ross School of Business (University of Michigan) en vennoot van de RBL Group: “Wat een eer om samen te werken met mensen als Luc. Hij observeert de hele context, staat open voor nieuwe ideeën en deelt ze op een manier waardoor anderen ze kunnen ontdekken, analyseren én gebruiken. Zo krijgen inzichten een duurzame impact voor alle stakeholders.”
Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief
