Geen producten in je winkelwagen.
Het wordt te veel voor Corneel. Dat blijkt althans uit de nieuwe digimeter van het onderzoekscentrum Imec. Die brengt jaarlijks de digitale transformatie in Vlaanderen in de brede zin van het woord in kaart, bedoeld als een houvast in onze snel veranderende digitale maatschappij. Imec monitort daarvoor het bezit en gebruik van media en ICT in Vlaanderen en peilt naar de attitude van de bevolking ten opzichte van technologische ontwikkelingen. Ongeveer de helft van de Vlamingen is bezorgd over de privacy-impact van AI, zo blijkt. Ook het enthousiasme over én de nieuwsgierigheid naar AI is gedaald.
We moeten mee zijn. We moeten opletten voor de digitale kloof. We moeten werken aan onze digitale geletterdheid, aan onze digitale conditie, we moeten waken over ons digitaal welzijn. We staan voor het meest turbulente en onstabiele decennium sinds God-weet-wanneer en we zullen allemaal een tandje moeten bijsteken. Wel, het mag duidelijk zijn, voor de Vlaming hoeft er geen tandje meer bij. En dus ook niet op de werkvloer. Wees je daarvan bewust als je maandag het volgende digitaliseringstraject aankondigt.
Uitzonderingen bevestigen natuurlijk altijd de regel! Overtuigd dat het beste nog moet komen, laat ik me zelden verleiden om stil te staan. Als er een tandje bijgestoken moet worden, sta ik op de eerste rij. Ik denk in meervoud, ik leef in crescendo. Altijd in beweging, doorgaans een paar stappen sneller dan de rest. Altijd in verandermodus, haastig, gulzig, behoorlijk impulsief, hartstochtelijk benieuwd naar wat er nog allemaal te leren en te beleven valt. Die drang naar verandering heb ik ontdekt toen ik jaren geleden in mijn diepste dal zat en ik heb het ontplooid door er dapper en vastberaden weer uit te klauteren. Zo veel te doen en slechts 24 uur op een dag, slechts 7 dagen in een week, slechts 365 dagen in een jaar met gelukkig om de vier jaar een dag extra.
Maar misschien heeft Corneel toch een punt. Misschien is traag – of toch een beetje trager – het nieuwe snel. En misschien moeten we niet op elke (digitale) trein springen die ons in een rotvaart naar een volgende uitdaging brengt. Misschien moeten we wat meer durven stilstaan. Begrijp me niet verkeerd. Het merendeel van de technologische veranderingen zijn goed. En er is niets mis met een trein die snel rijdt, op voorwaarde dat de treinbestuurder vertraagt in de bochten of bij het wisselen van spoor.
Het is dankzij Billy Joel dat ik tot dat inzicht ben gekomen. Hij zingt het in Vienna, een nummer dat hij in 1977 heeft geschreven en dat hier de laatste weken op repeat staat.
Slow down, you crazy child…
Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief
