Geen producten in je winkelwagen.
Op de drempel van een nieuw jaar presenteren we met #ZigZagHR een bookazine waarin professoren, professionals en andere protagonisten trends in HRM en het ruime arbeidsdomein exploreren. We wilden hen als experten afficheren, maar in een wereld die soms voos, soms verward en vaak vilein en venijnig reageert op een hardnekkige pandemie, klinkt dat etiket te polemisch. We wilden hen ook als futurologen annonceren, maar zelfs trendwatchers houden niet van dat label. Wie is trouwens nog vermetel genoeg om de toekomst te voorspellen? HR? Voorspelt HR niet voortdurend aankomend succes als expert (jawel) in werving, selectie, promotie en loopbaansturing?
Ontken het nu maar niet: HR ís de Madame Soleil van talent.
Nostradamus of niet, daarover hoeft HR alvast geen nieuw calimerocomplex te kweken: een marketeer, bijvoorbeeld, is toch evengoed een kaartlegger? Alleen, bij HR gaat het om mensen – en die kunnen maar bidden dat de glazen bol van HR pas antwoorden biedt als hun talent of potentieel met keurig geijkte instrumenten gepeild wordt. Hopelijk ontbreken er geen cijfers op de meetlat die HR hanteert. Als medewerkers dat in de smiezen hebben, ligt het momenteel zo luid bezongen momentum van HR al meteen aan gruizelementen. Sinds de coronacrisis uitbrak, de strijd om talent nog hoger oplaaide en de vloed van veranderingen uitmondde in een maalstroom, kauwt HR vergenoegd op dat magische woord: momentum. Nu is ’t aan ons, want iedereen heeft ons nodig om de veiligheid te garanderen, het werk te herorganiseren, de vaardigheden te vernieuwen en het juiste talent te vinden. Zelfs alle chefs en chefjes kijken plots desperaat naar HR, verlangend naar oplossingen om de vinger aan de pols te houden van hun thuiswerkers.
Hét momentum… Laat het nog even bezinken. En vraag je vervolgens af hoe de medewerkers HR taxeren. Zien ze HR als de Dmitri Medvedev van de baas of als de Rosa Luxemburg van de werknemers? Onderschat nooit het belang van perceptie. En al evenmin van inzicht, bijvoorbeeld het inzicht dat al die mooi en nobel gepropageerde trends zoals duurzaamheid en diversiteit nogal eens uiteenspatten op het smossen met milieuvoorschriften, het wriemelen met fraude en het opdrijven van de werkdruk. Dan hebben we het nog niet eens over koeriers met onmogelijke opdrachten of zweetjobs met onmogelijke voorwaarden. En precies voor die meest kwetsbare jobs geven ook de vakbonden niet thuis. Hoe gaat HR hiermee om als deel van de organisatie, als kompaan van de werkgever (laten we daarover geen romantische misverstanden doen rijzen)?
Met die vraag stappen we 2022 binnen, een jaar waarover alweer bitter weinig voorspellingen gemaakt kunnen worden, tenzij dan dat talent – het vinden, koesteren, kneden, renoveren en politoeren ervan – een essentiële rol zal blijven spelen.
Schrijf je in op de wekelijkse HR-nieuwsbrief
